Szermierka jest jedną z najstarszych i nąjbardziej elitarnych dyscyplin sportowych. Szermierkę uprawiano już w Egipcie 2000 lat p.n.e.

W Europie od czasów najdawniejszych używano różnego rodzaju mieczy głównie w walce, a także w wielu turniejach. Niestety, czas średniowiecza charakteryzował się wielkimi i bardzo ciężkimi mieczami. Najważniejszym momentem w procesie "chudnięcia" tej broni było wprowadzenie na dworze francuskim lekkiej szpady dworskiej (XVIII wiek).

Do rozwoju czysto sportowego szermierki przyczyniło się natomiast wprowadzenie we Włoszech (XVIII wiek) lekkiej broni treningowej - floretu. Niebagatelne znaczenie miało też pojawienie się wtedy na treningach odpowiednich strojów ochronnych, a także wynalezienie masek na twarze.

W okresie późniejszym pojawiła się lekka włoska szabla (koniec XIX wieku). W 1913 roku założona została Międzynarodowa Federacja Szermiercza (FIE), która ujednoliciła i uporządkowała przepisy. Jednak szermierka już wcześniej zadebiutowała na Igrzyskach Olimpijskich, bo już widzowie Aten mogli podziwiać pierwsze turnieje. Co ciekawe w czasach, gdy do igrzysk dopuszczano tylko i wyłącznie amatorów - tak w Atenach 1896 jaki i Paryżu 1900 przyznano medale także zawodowcom (floret, szpada i szabla dla fechmistrzów). Kolejną ciekawostkę stanowił fakt rozegrania jednej konkurencji olimpijskiej na kije (w 1904 roku).

W Polsce szermierka ma bogatą tradycję. Pierwszy polski klub szermierczy powstał w 1886 roku we Lwowie. Polski Związek Szermierczy został założony w 1922 roku.

 

Zasady

Szermierka sportowa dzieli się na 3 rodzaje broni:

 floret (na igrzyskach od 1896)
 szabla (na igrzyskach od 1896)
 szpada (na igrzyskach od 1900 roku)

Kobiety startują na igrzyskach we florecie od 1924 roku i w szpadzie od 1996 roku.

Floret jest lekką, kolną bronią sportową. Charakteryzuje ją szereg ograniczeń regulaminowych, z których najważniejszą jest umowne pole trafienia obejmujące tylko i wyłącznie tułów. Nie liczą się więc trafienia w głowę, szyję i kończyny.

Szabla jest bronią sieczno-kolną. Jej masa nie powinna przekraczać 0,5 kg a długość 105 cm. Trafienia uznaje się tylko wtedy, gdy są zadane od pasa wzwyż (łącznie z głową, szyją i górnymi kończynami).

Szpada jest bronią kolną wywodzącą się od XIX-wiecznej szpady pojedynkowej. Masa całkowita tej broni nie powinna przekraczać 770 g, zaś długość 110 cm. Jednak w odróżnienia od poprzednich dwóch broni szpada nie jest bronią umowną i poprawne trafienie dotyczy każdego miejsca na ciele przeciwnika.